Voor mij was dit vooraf een hele beladen wedstrijd. Ongeveer een maand geleden had ik voor mezelf de beslissing genomen dat het verstandiger was om onder de gegeven omstandigheden niet naar Terschelling te gaan zoals oorspronkelijk de bedoeling was. Uiteraard was dat geen gemakkelijke beslissing geweest. Het gevoel toe te moeten geven en daarvoor een wedstrijd te laten schieten die ik nog nooit gemist heb was heel wrang. Het had ook tot gevolg dat ik mijn voorbereiding op dat moment met een week in moest korten. Het zorgde voor nog wat extra onzekerheid. Lichamelijk was ik er wel klaar voor, maar omdat ik al vanaf de scheiding dit als het keerpunt in mijn leven was gaan zien, was ik heel gespannen en dat was te merken. Nog nooit was ik zo nerveus voor een wedstrijd.

De weerstverwachtingen werden in de loop van de week steeds slechter en op zaterdag kwam er een orkaan voorspelling, 's Morgens nog maar even op de Brabantmarathon site gekeken maar alles ging nog steeds door. Samen met Petra vertrokken richting Etten Leur. Alles ging prima, ik was wel erg nerveus maar had er ook zin in. Ik wilde het achter de rug hebben. Vlak voor de start kwamen we Jacqueline tegen, mijn loopmaatje, al heel lang geblesseerd maar op belangrijke momenten in mijn leven altijd aanwezig.

Eenmaal in het startvak kreeg ik er echt zin in ondanks de enorm harde wind. Al snel na de start kwam ik in een groep terecht met enkele zeer ervaren lopers die uit zichzelf de dames uit de wind hielden. Goede tips gaven hoe we het beste konden waaieren. Het ging dan ook boven verwachting, maar er lagen wel enorm veel takken op de weg. De eerste 5 km ging in 25.30. Ik wist niet eens meer dat ik dat vol kon houden, daarna liepen we redelijk vlak op ruim 26 per 5 km, na 20km werd ons toe geroepen door mensen uit het publiek dat de wedstrijd gestaakt werd. Jullie willen niet weten hoe ik me voelde! Ik heb gevloekt, geraasd, getierd, mijn wereld stortte weer even in. Het gevoel alsof me weer iets afgenomen werd overheerste.

Ik finishte op 1.48. een hele mooie tijd zelfs op een halve voor mij en zeker onder deze omstandigheden. Nu ben ik er ook heel blij mee maar op dat moment even niet. Nu kan ik het als iets heel symbolisch zien, ook dit moest zo zijn. Het lot heeft voor me beslist. Ik roep steeds dat ik pas op de helft van mijn leven zit, dus ik kan nu aan de 2de helft beginnen. Zo voelt het ook.

Op naar de volgende marathon. Rotterdam 13 April 2003

@l!d@ 2002