Voor ons begon  de Roparun al vroeg. De wekker ging om 4 uur, we moesten om half 5 in de auto zitten want we werden om 5.45 verwacht bij het Sparta Stadion.

Daar aangekomen waren een aantal mensen al druk bezig  alles in te laden. Allereerst de catering wagen, die werd behoorlijk vol gestouwd met van alles en nog wat. Niet alleen eten maar ook veldbedjes, stoelen tafels, magnetron een aggregaat enz.,  wij moesten in de camper want wij ware de 2^de groep lopers, er was een  busje voor de verzorgers, een busje voor de fietsers en een busje voor de 1^ste groep lopers.  Nadat alles ingeladen is brengen we de auto’s naar de veilige parkeerplaats die geregeld is. We vertrekken goed op tijd. De bedoeling is onderweg maar 2 keer te stoppen, 1 keer om te lunchen en daarna dicht voor Parijs nog 1 keer om te tanken.  Alles verliep naar wens, voor onderweg waren er door de Spartabakker belegde broodjes geregeld, die we gegeten hebben op een parkeerplaats onderweg. Daar ontmoeten we ook de eerste andere teams die onderweg waren.  We komen goed in Parijs aan, op de vooraf door René en Linda uitgezochte parkeerplaats aan waar volop ruimte blijkt te zijn. We strikken een Fransoos die een groepsfoto van ons maakt. De man krijgt als dank een Sparta T-shirt dat hij gelijk aantrekt. We gaan zo snel mogelijk naar het startterrein, omdat er maar 3 wagens officieel in de wedstrijd mogen, blijven er een paar wagens met oppasser achter op de parkeerplaats. Op het startterrein is het een drukte van jewelste. Hier begint het toch wel te kriebelen hoor, we lopen al snel tegen een aantal bekende mensen aan die ook weer van de partij zijn. We lopen over het enorme terrein richting de start. De eerste teams zijn al gestart en ons team zal om 16.14 tezamen met 5 andere teams starten. Het leuke voor ons is dat Nellie Cooman bij de start aanwezig is EN Sparta supporters is. Ze ging dan ook hand in hand over de startstreep met onze eerste loper.

Na de start zochten we de rest van ons team op en vertrokken naar ons eerste basiskamp. Daar aangekomen werd in een sneltreinvaart de boel opgezet. 2 partytenten, de veldbedjes, de tafels de stoelen en binnen een half uur zaten we aan de macaroni, daarna was het geduldig en toch ook wel wat onrustig wachten tot de eerste teams voorbij zouden komen. We probeerden wat te dommelen en sommigen lukte het zelfs om wat te slapen. We stonden echt tussen die hele mooie gele velden zoals je zoveel ziet in Frankrijk. We waren allemaal benieuwd naar het sterrenteam dat meeliep en J speciaal de dames van de catering waren er enthousiast toen Michiel Boogerd als loper voorbij snelde. Was ook niet slecht om naar te kijken moet ik eerlijk zeggen. Vrij snel hierna mochten wij aan de bak en vol enthousiasme begonnen we met z’n vieren aan ons eerste blok. We hadden besloten toch maar stukken van 2 km te gaan lopen, tenslotte gingen we de nacht in en viel het met de hitte nog wel mee op dat moment. Voor mij ging het al snel bijna mis, de 2^de keer dat ik begon aan mijn 2 km reageerde ik iets te blind op een aanwijzing van de voor fietser en struikelde in over een stoeprandje. Ik maakte een rare duikeling en viel ongelukkig op mijn hand, mijn pols klapte dubbel en heel even dacht ik “shit daar gaat mijn Roparun.” Ik ben opgestaan en ben zo snel mogelijk doorgelopen, ik was heel bang flink stijf te worden. Na ongeveer een km ben ik afgelost door de volgende loper en ben ik in de bus gestapt om mijn verwondingen te bekijken en te verzorgen. Een hand vol met schaafwondjes, een zijkant die al blauw en dik werd en een pijnlijke pols. Wat schaafplekken op mijn knie en dat was het wel. Na het schoonmaken en de liefdevolle verzorging van Riny heb ik besloten in ieder geval tot de volgende post door te lopen. Na de eerste schrik viel het allemaal mee, er was alleen 1 probleem. De stukken die ik bergop moest fietsen dat lukte niet. Ik kon geen kracht zetten met die hand. Verder ging het gewoon wel lekker. Het was super om te lopen, ik hou van ’s nachts lopen. Het team werkte goed samen. De één zorgde voor een zoutoplossing, de ander vulde de bidons met water, als het nodig was pepten we elkaar op. Zonder al te grote problemen bereikten we het volgende basiskamp. Daar toch nog maar even goed naar mijn hand/pols en knie laten kijken. Ik wilde niet uit de koers om foto’s te laten maken dus kreeg ik een brache waar ik de rest van de route mee gelopen heb. We zijn samen op een 1 persoonsmatrasje gekropen en hebben heerlijk een paar uur geslapen en stonden op tijd klaar voor het volgende blok.

Verdere ongelukken hebben we gelukkig niet gehad, wel zijn we al snel overgegaan op wisselen om de 1500 meter en later zelfs om de 1000 meter. Het was zwaar, op sommige stukken zelfs loeizwaar. Die heuvels zijn echt niet leuk als het steeds weer jou stuks is dat omhoog gaat. Iedereen had op zijn tijd zijn moeilijke momenten. Dan waren het een paar hamstrings die het niet meer deden, dan was er bij iemand een knie die niet meer meewerkte maar al met al waren we gewoon allemaal bikkels. Na ieder blok dat we liepen stond de verzorging klaar, stond de catering klaar en probeerden wij onze rust te pakken. De ene keer lukte het om wat te slapen de andere keer was het genieten van alle teams die langs kwamen. De sfeer tussen de teams onderling was zo sportief, iedereen moedigt iedereen aan. In België is er een punt waar teams de gelegenheid krijgen om in een sporthal te douchen. Ook dat is na een dag lopen toch wel heel erg lekker. Wij hebben dan als team het grootste deel er al op zitten.

Op het industrieterrein van  Antwerpen starten we voor ons laatste lange stuk, intussen ben ik toch wel behoorlijk stijf geworden, ik heb een stijve tiet en voel 2 ribben ook heb ik wat moeite met diep ademhalen. Nou liep ik niet zo hard, dat hoefde ook niet met 3 snelle mannen in mijn team. Samen haalden we steeds keurig in meer dan de 11,5 die we moesten lopen. Onze laatste stop was in Westmaas, dan ben je al bijna thuis. Thuis is in dit geval natuurlijk de Coolsingel in Rotterdam. De laatste 25km waren voor ons team. Een stuk waar geen auto’s meer bij mochten en waar we dus als lopers ook op de fiets moesten wisselen.  Voor mij blijft het mooiste moment of misschien moet ik zeggen het emotioneelste moment wanneer we de hoek om gaan bij het Zuiderziekenhuis, dan weet ik dat we heel dicht bij de Daniel den Hoed zijn. Op dat moment realiseer ik me waar we dit voor doen. Ik laat mijn traantjes dan even lopen, om die mensen gaat het, niet om ons. Wij zijn maar het middel om een doel te bereiken. Natuurlijk lopen we door en ben ik even in gedachten bij de mensen die ik verloren heb aan die rotziekte. Het duurt dan voor mij even voordat ik weer blij en trots ben omdat we het gehaald hebben. Pas als de rest van ons team zich dan bij ons voegt en we samen over de Erasmusbrug richting de Coolsingel gaan komt het gevoel dat hoort bij deze prestatie. Het was super om te doen. Volgend jaar weer? Ik weet het nog niet, we zien wel.

 @lid@ 2008