Marathon

Het hele leven is als een marathon
Iedere kilometer geeft een ander gevoel
Soms loop je een stukje in de zon
Soms loop je met een doel

Een marathon als leven
Ieder fase zorg voor een stukje groei
Soms doen je ervaringen je van angst beven
Soms zit je zo vreselijk in de knoei

Het hele leven is als een marathon
Vaak heb je het na de halve al gehad
Soms heb je dan het gevoel alsof je net begon
Soms ben je het onderweg zo verschrikkelijk zat

Een marathon als leven
Aan het begin heb je nog geen zorgen
Soms heb je genoeg van al het geven
Soms voel je, je bij iemand heel geborgen.

Heel je leven en de marathon
Op de helft heb je aan een halve wel genoeg
Dan schijnt zo maar opeens weer de zon
En voelt het leven niet meer aan als gezwoeg.

@l!d@ 2002

Het besef

Er komt iets over me 
Ik kan het nog geen naam geven 
Het is nog een beetje te 
Begin van een nieuw leven? 

Het besef begint te komen 
Acceptatie misschien 
Kan weer van de toekomst dromen 
Voel me blij bovendien 

Kan het steeds beter plaatsen 
Ga mezelf begrijpen 
Laat me niet meer haasten 
Moet me even knijpen 

Die rust in mijn hoofd 
Slapen, 5 uur aan een stuk 
Mezelf al zo lang beloofd 
Gewoon slapen aan één stuk 

Super voel ik me nog niet 
Maar wel tevreden 
Betrap me erop dat ik geniet 
Zomaar van het heden 

Maar ik straal 
En ik lach 
vertel mijn verhaal 
omdat het mag

 @l!d@ 2002

Verantwoordelijkheid

Het gevoel van verantwoordelijkheid;
Het was geen kleinigheid,
Verantwoordelijk voor alles zijn;
Jou kregen ze niet klein

Verantwoordelijk voor het huwelijk
Je stond als een dijk
Verantwoordelijk voor de meiden
Je kon ze naar volwassenheid lijden

Dat verantwoordelijkheidsgevoel
Wat heeft het eigenlijk voor doel
Dat zit zo diep van binnen
Dat vertel je niet in een paar zinnen

Verantwoordelijk voor je vriendschappen
Altijd maar sussen, lijmen en pappen
Verantwoordelijk voor familierelaties
Zorgen dat niemand het contact verliest

En nu: verantwoordelijk voor je eigen leven
Die verantwoording doet je beven
Verantwoording en zelfstandigheid
Nee, het is geen kleinigheid

Verantwoordelijk voor anderen en ik
Geven me zo vaak het gevoel dat ik stik
Ooit zal ik de balans vinden en het weten
Kiezen voor mezelf en het schuldgevoel vergeten

@l!d@ 2002

Niet weg

Vreemde gedachte 
Ik ben niet weg 
Ik lachte 
Raar zeg 

Vreemd mens 
Kom gewoon terug 
Over de grens 
Deze keer wel vlug 

Moet het toch leren 
Delen dat gevoel 
Spanning keren 
Het is een goed doel 

Peetje wist het al lang 
Mamsie was blij 
Maar ook bang 
Laat de gedachte vrij 

Bang om te verliezen 
Ik wil haar niet kwijt 
Voor haar vader zou kiezen 
Daarom die strijd 

Raakte in paniek 
Ging weer “slaan” 
Maakte me ziek 
Kon het niet aan 

Altijd in de verdediging 
Ik moet leren geloven 
Gevoel, ’t is een raar ding. 
Je kunt het niet doven. 

Fijn om te weten 
Dat ik weer voel 
Ik was het even vergeten 
Maar das toch mijn doel. 

Pijn en verdriet 
Liefde en geluk 
Het ene krijg je niet 
Zonder het andere.

@l!d@ 26-07-2002

Mijn ik 

Mijn ik 
Helemaal zoek 
Alsof ik stik 
Geen open boek 

Mijn ik 
Deurtje open 
Even een blik 
Hard weglopen 

Mijn ik 
Steeds dichterbij 
Weer een snik 
Helemaal niet blij 

Mijn ik 
Weer een traan 
nog een tik 
alleen staan 

Mijn ik 
Bijna terug 
Alleen maar ik 
Pijn in mijn rug 

Mijn ik 
Wat een pijn 
Alleen ik 
zo klein 

@l!d@ 31-07-2002

De rugzak

Kleuter:
gevuld met je bekertje drinken en.....
je onschuld

Tiener:
gevuld met je topografie en.....
je teleurstellingen in klasgenoten

Puber:
gevuld met de studieboeken en.....
Je eerste liefde die overging

Twintiger
gevuld met je stageverslagen en.....
Je schuldgevoelens over je leugentjes om bestwil

Dertiger
gevuld met je vergaderrapporten en.....
Je geldzorgen die bij het leven horen

Veertiger
gevuld met lectuur om bij te blijven en......
Je verdriet om de mensen die niet blijken te zijn wat je dacht.

Vijftiger
tegen deze tijd is je rugzak te zwaar om alleen te dragen.
En nu maar hopen dat je op tijd iemand gevonden hebt om me te helpen dragen.

@l!d@ 30-09-2002

Overleven

Hardlopen was voor mij een vorm van overleven
Gaf me toch een vorm vrijheid, al was het in mijn hoofd
Het heeft mij de kans op een nieuw leven gegeven 
Jarenlang leefde ik als verdoofd

Tijdens het lopen kan ik denken
Mijn hele leven evalueren
Weer eens een beetje bijtanken
Mijn negatieve gedachten keren

Tijdens het lopen kan ik de pijn verdringen
Alle ellende van me af schreeuwen
Vloeken, tieren, razen, maar ook zingen
Janken en ook krijsen als de meeuwen

Tijdens het lopen verwerk ik mijn agressie
Daarna is er weer zelfbeheersing
Dan toon ik weer mijn tronie
Dacht iedereen weer wat een vrolijk ding

Tijdens het lopen nam ik mijn beslissingen
Hakte ik knopen door
Denk ik na over grote en kleine dingen
Overdenk ik alle tegen en voor

Tijdens het lopen kan ik gesprekken voeren
Kan ik met iedereen overal over praten
Weet ik precies hoe ik een gesprek moet voeren
Wat ik kan zeggen en beter kan laten

Tijdens het lopen kan ik genieten
Van alle dingen van de natuur
Van de vogels die heen en weer schieten
Van de zon die schijnt zo rein en puur

Hardlopen is voor mij een vorm van leven
Ik heb nu de vrijheid in mijn hoofd
Het heeft mij mijn rust terug gegeven
Ooit is ook die pijn in mijn hart gedoofd.

@l!d@ 16 oktober 2002