1 mei 2016
De meest waanzinnige marathon die ik ooit gelopen heb. Wakker worden en weten dat het nu moet gebeuren start natuurlijk gelijk de spanning. Onderweg naar de T om richting de stad te gaan, daar je tas afgeven met je spullen voor na de loop en dan richting de bussen die je naar de start 42 km verderop vervoeren. 50 minuten in zo'n mooie gele schoolbus.
Onderweg kom je voortdurend die gele bussen tegen. 35.000 lopers vullen heel veel bussen. Aangekomen in het atletendorp waar honderden toiletten staan en zelfs dan de rijen ellenlang zijn, ga je toch maar vast in zo'n rij staan, en later nog een keer en nog een keer.
De sponsors zorgen voor voldoende lopersvoer en drinken. Het zonnetje schijnt al volop en menig atleet levert zijn warmhoudkleding al in, zonnebrand wordt gesmeerd en sportief gedeeld. De sfeer is top, je kletst met allerlei nationaliteiten, opvallend weinig Europeanen gesproken overigens. Dan op de aangegeventijd richting je startvak, alles goed georganiseerd en gecontroleerd.
Klein traantje wegpinken doe ik wel, 3 weken geleden leek het over en uit voor me, na de zoveelste tegenslag in deze voorbereiding en nu sta ik hier toch. Ik start! Het publiek is geweldig, mijn blaas doet het ook nog. Na 2 mile toch maar een dixie in en weer verder. Ik tel de mijlen, niet goed natuurlijk. Mentaal toch te veel bezig met ' voel ik mijn schouder, voel ik nu mijn knie? Pfff ik maak mezelf zo onzeker. Het is ook zo onverwacht warm, ik blijf maar water over mijn hoofd gooien. 6 mile zit erop, het publiek draagt me. Drinken en even wandelen bij iedere waterpost, jaja iedere mile dus, wat een top organisatie. Het publiek is onbeschrijfelijk, je loopt constant door een erehaag van mensen. Mijn tempo is wel redelijk maar het steeds weer stijgen en dalen maakt mij niet blij, het vrolijke publiek wel. Dan krijg ik last van kou op mijn maag, teveel water over me heen gegooid, shirt kletsnat en nu de wind wat frisser wordt is dat niet zo prettig. Maar wat is het een feest om hier te mogen lopen. Ik heb het wel ontzettend zwaar, mijn lichaam is niet fit en ik worstel door . Bij een mile of 10 en spreek met mezelf af dat ik in ieder geval doorloop tot de HM en dan beslis of het verantwoord is om verder te gaan. Om me heen zie ik ontzettend veel mensen wandelen, ik blijf nog even hangen bij een Nederlander en spreek hem moed in. Toch is de beslissing wel gevallen en op 12 mile stuur ik Riny een berichtje dat ik het zwaar heb. maar hoe dan ook ga finishen. Tot ongeveer 25 km kon ik nog redelijk blijven lopen maar toen was het wel aardig op, mijn darmen vroegen een paar keer om een sanitaire stop, gelukkig was ook dat goed geregeld. Veel dixies onderweg, de verzorging was geweldig, het publiek nog steeds super enthousiast. Het was ook te leuk onderweg om niet te finishen en natuurlijk baal je omdat het niet gaat zoals je gehoopt had maar als de kop eenmaal om is moet je ook wel genieten.
De laatste 15 km veel gewandeld, gedribbeld en toiletten bezocht, maar uiteindelijk wel gefinished! Tijd was al niet meer belangrijk, de emoties kwamen los maar toen de speaker zei "are you crying? don't! You made it!" Kon ik eigenlijk alweer lachen en trots zijn op mezelf omdat ik toch doorgezet heb.
Of het achteraf verstandig was? Het was het waard laten we het daar op houden. Een marathon lopen boven de 5 uur heeft niet mijn voorkeur en blijkt nu achteraf ook veel meer herstel te vragen dan een snellere marathon. Mijn schouder is nog steeds niet in orde, mijn knie voelde ik vanmorgen bij het eerste korte loopje ook nog maar dat gaat voorbij. Voorzichtig ben ik alweer bezig met de volgende, volgend jaar ofzo. Chicago?