Het diabetes spook  komt steeds een klein stapje dichterbij.

Al jaren weten wij (mijn broers en zussen) dat er een gen in ons lichaam zit dat ervoor zorgt dat we erg gevoelig zijn voor Diabetes2, mijn moeder stierf veel te jong, 65 jaar was ze nog maar. Ze had al een paar dagen griep en op een nacht werd ze beneden gevonden door mijn vader. Te laat. Ze was suikerpatient en 6 van haar 8 kinderen hebben een schommelende suikerspiegel of zijn er in ieder geval gevoelig voor. 2 mogen inmiddels spuiten, 1 aan de medicijnen, voldoende reden om alert te zijn zou je denken. 

8 jaar geleden kreeg ik de eerste signalen dat ook ik nogal gevoelig was. In een periode van heel veel stress en verdriet, had ik zomaar uit het niets een bloedsuikerspiegel van boven de 20. In de weken erna heb ik een paar keer geprikt bij de huisarts en dan was hij weer laag en dan weer hoog. Ik werd doorgestuurd naar het UMC voor een aantla testen en daar kwam eigenlijk niets uit. Loos alarm dacht ik, kon ook niet anders, dacht ik. Veel sporten, gezond eten en niet te zwaar, waarom zou ik nu last van suiker hebben. De stress ging voorbij en ik haalde opgelucht adem. Gelukkig, ik niet, dacht ik!

Er ging een flink aantal jaren voorbij waarbij ik alle klachten die langs kwamen op de overgang schoof en met mij uiteraard de huisarts. Ik had er de leeftijd voor, dus waarom niet. Top fit was ik nooit en metaal was ik een redelijk watje geworden. Mijn pit en lef was ik wel een beetje kwijt, maar ik werd ook ouder, wijzer volgens mijn omgeving en deed het eindelijk eens wat rustiger aan. Tot ik half september 2012 moe van vakantie terug kwam. Ik had er genoeg van dat iedereen me altijd vertelde dat ik ook wel veel deed, altijd druk was, meer tijd voor rust moest nemen.  Juist als ik dat deed zat ik binnen 10 minuten te dommelen als een oude doos en had ik helemaal geen energie  meer.  Ik wilde het NU uitgezocht hebben en ben mijn huisarts gaan stalken.

De eerste bloedonderzoeken leverden niets op, de uitslagen waren binnen de normen. Geen pfeiffer, eind van de overgang, glucose aan de hoge kant, B12 aan de lage kant maar niets schokkend. en maar weer een paar weken aankijken was steeds de boodschap. Maar zoals ik al van plan was, deze keer gaf ik niet op. Me na een paar weken maar weer gemeld, ik was echt niet van plan me erbij neer te leggen. Ik voelde dat er iets niet goed was. Inmiddels had ik wel de halve marathon van Eindhoven in een trainings tempo uitgelopen en wist ik dat er conditioneel niets mis was. Kon ook niet want ik gaf regelmatig training en liep voor mezelf, dat was ook niet de vermoeidheid die ik voelde, de vermoeidheid die ik voelde was juist als ik te weinig deed, van lopen kreeg ik zoals altijd energie.

Tijdens het vervolg gesprek gaf ik zelf al aan dat ik het vermoeden had dat het met mijn voeding te maken had, dat ik vaak na het avondeten mijn zware dip kreeg als ik geen training ging geven. We kwamen tot de conclusie dat het goed was mijn suiker waarden weer eens verder te onderzoeken, het woord erfelijkheid viel en het in een veel vroeger stadium ontdekken van diabetes2 met de huidige middelen en de mogelijkheid om over een langere periode te kijken hoe de schommelingen waren.

Achteraf had ik het kunnen weten, 2012 was weer een jaar van stress, verdriet en spanning. Zo’n jaar waar ieder mens van uit balans raakt. Mijn waarden kwamen nu dus dicht heel dicht bij de grens van medicijnen en nee ik heb nog niet het stempel gekregen, maar het is wel duidelijk dat ik de erfelijke vorm heb en in de toekomst zeer waarschijnlijk diabets2 zal krijgen. Vanaf toen moest ik de 3 maandelijkse controles in. En nee volgens mijn huisarts kon ik er zelf niet zo heel veel tegen doen. Ik was niet echt te zwaar, kreeg voldoende beweging en mijn vodingspatroon zag er goed uit. Nou is dat iets dat niet in mijn straatje pas, er zelf niets aan kunnen doen bedoel ik hé. Eerst was ik volledig uit het lood geslagen, voelde me echt door mijn eigen lichaam in de steek gelaten, had moeite om het los te laten, bij alles wat ik deed, voelde of niet voelde speelde het door mijn hoofd. Goed hoor, ik stond helemaal op scherp maar ik dreigede mezelf wel volledig in de put te praten.  Het is ook wel raar dat je niet vanaf het begin begeleidt wordt als het mis dreigt te gaan, preventief is toch altijd beter dan medicijnen gaan slikken? Ik voelde me behoorlijk in de steek gelaten, dat triggerde me juist ook weer wel om zelf op onderzoek uit te gaan. Dat past bij mijn karakter hoor, ik laat me niet graag met ene kluitje in het riet sturen en leg me pas bij het onvermijdelijke neer als ik zeker weet dat het echt niet anders kan. Ik ben dus op zoek gegaan naar wat ik al preventief kon doen en gaan lezen, schiften en weer lezen. Er is zoveel tegenstijdige informatie te vinden. Tijdens dat zoeken vielen veel dingen op hun plaats. Veel van mijn klachten van de afgelopen jaren kwam ik tegen op allerlei fora. Nu kan ik zeggen dat “het” weten zo slecht nog niet was.

Ik wist ook hier moet ik iets mee, van mijn huisarts heb ik in dit stadium niet zoveel te verwachten en ik wilde zelf alles doen om te proberen het gebruik van medicijnen zo lang mogelijk uit stellen. Geen overgewicht maar een paar kilo afvallen om mee te beginnen kon geen kwaad, kaneel schijnt een goed hulpmiddel te zijn, chroom komt ook vaak langs, grote boosdoener koolhydraten.Ik bleef maar lezen, malen schrappen en lijstjes maken. Een bezoek aan een diëtiste is misschien een eerste stap, maar ook daar tegenstrijdige berichten over. Negatieve verhalen over het voedingscentrum, de zin en onzin van de ADH van vitamine. Je mag wel suiker, je hoeft niet suikerloos en dan weer de verhalen over de suikerverslaving van de mensen. Misschien een orthomoleculair arts bezoeken?  Nog even over nadenken. Inmiddels was het eind november en had ik ook de 7heuvelenloop naar tevredenheid gelopen dus nee conditioneel leverde ik niet in. Maar helemaal met mijn hoofd erbij was ik ook niet, toch maar wat rustiger aan doen dan? Nou nee, want zo lang ik nog kan hardlopen wil ik dat wel blijven doen, ik heb de laatste 10 jaar al meer dan genoeg aan snelheid ingeleverd. Dat dus zeker niet!

Zo bleef ik een beetje doortobben, het eind van 2012 kwam in zicht en happy was ik niet. Druk op het werk, veel spanning door mijn getob over mijn gezondheid en alles bij elkaar flink wat last van allereli spierspanningen in mijn rug en nek. Gebroken nachten, vaak kramp 's nachts, dorst ook en ook dat hielp natuurlijk allemaal niet mee om weer fit te worden. Ik werd soms moe van het gezeur in mijn eigen hoofd, want tja er veel over praten is nou ook niet echt mijn ding.

Toch voor mezelf maar op de voeding ingezet en me daar eerst op geconcentreerd om te kijken wat ik daarmee bereiken kon. De voedselzandloper gelezen, wat zit er in uw voeding gelezen, wat adviezen gekregen van mensen om me heen over voeding. Voor mezelf werd steeds duidelijker dat ik iets moest doen met mijn eetpatroon om de cirkel te doorbreken. Maar hoe? Lijnen heb ik nog nooit gekunt, die discipline ontbreekt bij mij gewoon, als ik aan drop begin heb ik geen rem, 1 koekje is geen koekje en 1 keer opscheppen zorgt er nooit voor dat ik vol zit. Logisch toch ook? Ik sport heel veel en heb mijn koolhydraten nodig om actief te kunnen blijven. Dacht ik! Ik at zo light mogelijk, zo vetarm mogelijk en vermeed zoveel mogelijk 'slechte' dingen. 

Het werd Februari 2013, we gingen op visite en ik vertelde over mijn suikerstrijd. De kennis gaf me een boekje en zei lees dit maar eens, ik denk dat dit precies is wat jij nodig hebt. Het was 16 februari, voor mij een dag om nooit te vergeten (om meerdere redenen, maar voor nu is dit de belangrijkste) ik heb de andere dag het boekje in 1 ruk uitgelezen.

Dat was mijn eerste kennismaking met Grip op koolhydraten.

 Het volgende verslag zal over mijn weg binnen Grip op koolhydraten gaan, voor nu is dit weer even genoeg.