Het diabetes spook  komt steeds een klein stapje dichterbij.

Al jaren weten wij (mijn broers en zussen) dat er een gen in ons lichaam zit dat ervoor zorgt dat we erg gevoelig zijn voor Diabetes2, mijn moeder stierf veel te jong, 65 jaar was ze nog maar. Ze had al een paar dagen griep en op een nacht werd ze beneden gevonden door mijn vader. Te laat. Ze was suikerpatient en 6 van haar 8 kinderen hebben een schommelende suikerspiegel of zijn er in ieder geval gevoelig voor. 2 mogen inmiddels spuiten, 1 aan de medicijnen, voldoende reden om alert te zijn zou je denken. 

8 jaar geleden kreeg ik de eerste signalen dat ook ik nogal gevoelig was. In een periode van heel veel stress en verdriet, had ik zomaar uit het niets een bloedsuikerspiegel van boven de 20. In de weken erna heb ik een paar keer geprikt bij de huisarts en dan was hij weer laag en dan weer hoog. Ik werd doorgestuurd naar het UMC voor een aantla testen en daar kwam eigenlijk niets uit. Loos alarm dacht ik, kon ook niet anders, dacht ik. Veel sporten, gezond eten en niet te zwaar, waarom zou ik nu last van suiker hebben. De stress ging voorbij en ik haalde opgelucht adem. Gelukkig, ik niet, dacht ik!

Er ging een flink aantal jaren voorbij waarbij ik alle klachten die langs kwamen op de overgang schoof en met mij uiteraard de huisarts. Ik had er de leeftijd voor, dus waarom niet. Top fit was ik nooit en metaal was ik een redelijk watje geworden. Mijn pit en lef was ik wel een beetje kwijt, maar ik werd ook ouder, wijzer volgens mijn omgeving en deed het eindelijk eens wat rustiger aan. Tot ik half september 2012 moe van vakantie terug kwam. Ik had er genoeg van dat iedereen me altijd vertelde dat ik ook wel veel deed, altijd druk was, meer tijd voor rust moest nemen.  Juist als ik dat deed zat ik binnen 10 minuten te dommelen als een oude doos en had ik helemaal geen energie  meer.  Ik wilde het NU uitgezocht hebben en ben mijn huisarts gaan stalken.

De eerste bloedonderzoeken leverden niets op, de uitslagen waren binnen de normen. Geen pfeiffer, eind van de overgang, glucose aan de hoge kant, B12 aan de lage kant maar niets schokkend. en maar weer een paar weken aankijken was steeds de boodschap. Maar zoals ik al van plan was, deze keer gaf ik niet op. Me na een paar weken maar weer gemeld, ik was echt niet van plan me erbij neer te leggen. Ik voelde dat er iets niet goed was. Inmiddels had ik wel de halve marathon van Eindhoven in een trainings tempo uitgelopen en wist ik dat er conditioneel niets mis was. Kon ook niet want ik gaf regelmatig training en liep voor mezelf, dat was ook niet de vermoeidheid die ik voelde, de vermoeidheid die ik voelde was juist als ik te weinig deed, van lopen kreeg ik zoals altijd energie.

Tijdens het vervolg gesprek gaf ik zelf al aan dat ik het vermoeden had dat het met mijn voeding te maken had, dat ik vaak na het avondeten mijn zware dip kreeg als ik geen training ging geven. We kwamen tot de conclusie dat het goed was mijn suiker waarden weer eens verder te onderzoeken, het woord erfelijkheid viel en het in een veel vroeger stadium ontdekken van diabetes2 met de huidige middelen en de mogelijkheid om over een langere periode te kijken hoe de schommelingen waren.

Achteraf had ik het kunnen weten, 2012 was weer een jaar van stress, verdriet en spanning. Zo’n jaar waar ieder mens van uit balans raakt. Mijn waarden kwamen nu dus dicht heel dicht bij de grens van medicijnen en nee ik heb nog niet het stempel gekregen, maar het is wel duidelijk dat ik de erfelijke vorm heb en in de toekomst zeer waarschijnlijk diabets2 zal krijgen. Vanaf toen moest ik de 3 maandelijkse controles in. En nee volgens mijn huisarts kon ik er zelf niet zo heel veel tegen doen. Ik was niet echt te zwaar, kreeg voldoende beweging en mijn vodingspatroon zag er goed uit. Nou is dat iets dat niet in mijn straatje pas, er zelf niets aan kunnen doen bedoel ik hé. Eerst was ik volledig uit het lood geslagen, voelde me echt door mijn eigen lichaam in de steek gelaten, had moeite om het los te laten, bij alles wat ik deed, voelde of niet voelde speelde het door mijn hoofd. Goed hoor, ik stond helemaal op scherp maar ik dreigede mezelf wel volledig in de put te praten.  Het is ook wel raar dat je niet vanaf het begin begeleidt wordt als het mis dreigt te gaan, preventief is toch altijd beter dan medicijnen gaan slikken? Ik voelde me behoorlijk in de steek gelaten, dat triggerde me juist ook weer wel om zelf op onderzoek uit te gaan. Dat past bij mijn karakter hoor, ik laat me niet graag met ene kluitje in het riet sturen en leg me pas bij het onvermijdelijke neer als ik zeker weet dat het echt niet anders kan. Ik ben dus op zoek gegaan naar wat ik al preventief kon doen en gaan lezen, schiften en weer lezen. Er is zoveel tegenstijdige informatie te vinden. Tijdens dat zoeken vielen veel dingen op hun plaats. Veel van mijn klachten van de afgelopen jaren kwam ik tegen op allerlei fora. Nu kan ik zeggen dat “het” weten zo slecht nog niet was.

Ik wist ook hier moet ik iets mee, van mijn huisarts heb ik in dit stadium niet zoveel te verwachten en ik wilde zelf alles doen om te proberen het gebruik van medicijnen zo lang mogelijk uit stellen. Geen overgewicht maar een paar kilo afvallen om mee te beginnen kon geen kwaad, kaneel schijnt een goed hulpmiddel te zijn, chroom komt ook vaak langs, grote boosdoener koolhydraten.Ik bleef maar lezen, malen schrappen en lijstjes maken. Een bezoek aan een diëtiste is misschien een eerste stap, maar ook daar tegenstrijdige berichten over. Negatieve verhalen over het voedingscentrum, de zin en onzin van de ADH van vitamine. Je mag wel suiker, je hoeft niet suikerloos en dan weer de verhalen over de suikerverslaving van de mensen. Misschien een orthomoleculair arts bezoeken?  Nog even over nadenken. Inmiddels was het eind november en had ik ook de 7heuvelenloop naar tevredenheid gelopen dus nee conditioneel leverde ik niet in. Maar helemaal met mijn hoofd erbij was ik ook niet, toch maar wat rustiger aan doen dan? Nou nee, want zo lang ik nog kan hardlopen wil ik dat wel blijven doen, ik heb de laatste 10 jaar al meer dan genoeg aan snelheid ingeleverd. Dat dus zeker niet!

Zo bleef ik een beetje doortobben, het eind van 2012 kwam in zicht en happy was ik niet. Druk op het werk, veel spanning door mijn getob over mijn gezondheid en alles bij elkaar flink wat last van allereli spierspanningen in mijn rug en nek. Gebroken nachten, vaak kramp 's nachts, dorst ook en ook dat hielp natuurlijk allemaal niet mee om weer fit te worden. Ik werd soms moe van het gezeur in mijn eigen hoofd, want tja er veel over praten is nou ook niet echt mijn ding.

Toch voor mezelf maar op de voeding ingezet en me daar eerst op geconcentreerd om te kijken wat ik daarmee bereiken kon. De voedselzandloper gelezen, wat zit er in uw voeding gelezen, wat adviezen gekregen van mensen om me heen over voeding. Voor mezelf werd steeds duidelijker dat ik iets moest doen met mijn eetpatroon om de cirkel te doorbreken. Maar hoe? Lijnen heb ik nog nooit gekunt, die discipline ontbreekt bij mij gewoon, als ik aan drop begin heb ik geen rem, 1 koekje is geen koekje en 1 keer opscheppen zorgt er nooit voor dat ik vol zit. Logisch toch ook? Ik sport heel veel en heb mijn koolhydraten nodig om actief te kunnen blijven. Dacht ik! Ik at zo light mogelijk, zo vetarm mogelijk en vermeed zoveel mogelijk 'slechte' dingen. 

Het werd Februari 2013, we gingen op visite en ik vertelde over mijn suikerstrijd. De kennis gaf me een boekje en zei lees dit maar eens, ik denk dat dit precies is wat jij nodig hebt. Het was 16 februari, voor mij een dag om nooit te vergeten (om meerdere redenen, maar voor nu is dit de belangrijkste) ik heb de andere dag het boekje in 1 ruk uitgelezen.

Dat was mijn eerste kennismaking met Grip op koolhydraten.

 Het volgende verslag zal over mijn weg binnen Grip op koolhydraten gaan, voor nu is dit weer even genoeg.

Tijd om weer eens te werken aan mijn logboek. Te lang niet actief geweest op mijn eigen stekkie, terwijl het hier toch zo leuk is om te zijn. Teveel in beslag genomen door andere zaken, ik ben er weer, ik ben er nog en ik loop nog. Soms trek ik me even terug en maak pas op de plaats. Nu ben ik weer zover dat ik ook weer tijd en aandacht wil schenken aan dingen die mogen groeien, zoals mijn website.

Vandaag is het 4 augustus. De 14de verjaardag van mijn kleindochter. Het is een prachtige dag, een mooie zonnige dag voor een mooie verjaardag. 

De maand begon met een warme dag, ruim 30 graden, een airco die het nog steeds niet deed op kantoor en een lichaam dat protesteerde met vermoeidheid. Gelijk gaan mijn gedachten dan langs alles wat ik gegeten heb de dag ervoor want meestal heeft het daar mee te maken. Nou is het gelukkig nooit een probleem om de werkdag door te komen, er is genoeg te doen en voordat ik het weet is het lunchpauze en stap ik weer op mijn fiets om even snel tussen de middag naar huis te gaan. Altijd lekker om even een frisse neus te halen en van de werkplek weg te zijn. 's middags werd het toch wel erg warm op kantoor en aan het eind van de dag voelde ik een lichte hoofdpijn opkomen. Gelukkig mag ik vanavond de wei in om een training te geven.

Langzaam gaan we weer het normale ritme van training geven oppakken. De zomervakantie zit er hier in de buurt al bijna weer op. De donderdagavonden zijn voor Running elst. De opkomst zal nog niet groot zijn maar des te leuker is het om aan de training een creatieve draai te geven. Dat lukte prima, mijn collega trainer nam het selecte gezelschap mee voor de warming up en ik heb een kombi training uitgezet van kracht, loopscholing en snelheid. Het aantal deelnemers was oneven dus mocht ik zelf ook aan de bak. Daarom weet ik zeker dat er voldoende uitdaging in de training zat.

Zaterdag is altijd weer een heerlijke dag om training te geven. 's morgens even lekker rustig aandoen, een uurtje langer uitslapen dan door de week en dan richting Arnhem Schuytgraaf om de training te verzorgen van een hele sociale groep hardlopers. Vandaag was het aan het begin van de training nog wat bewolkt, maar in de loop van de training begon het zonnetje al weer flink te branden. Er stonden heuvelsprints op het programma maar omdat er een paar licht geblesseerden bij de groep zijn heb ik een andere draai aan het programma gegeven. Een wisselduurloop met steeds 2 minuten dlp en 1 minuut versnellen. dat ging zoals gewoonlijk weer heel goed, er werd goed gelust door de snellere mensen en na een paar plagerige opmerkingen verstomden tijden de minuten versnelling de kwebbel gesprekken ook wel. De koffie na afloop wat weer heel goed verzorgd in de kantine van de Arnhemse boys!

Zo komen we vanzelf bij deze dag uit. We waren niet al te laat wakker en de temperatuur was nog loopvriendelijk dus besloten om vanmorgen gelijk maar te gaan trainen. Doordat ik wat knieklachten heb gehad de  vorige maand heb ik niet zoveel kilometers kunnen maken als ik van plan was en zelfs moeten besluiten om een geplande halve marathon niet te gaan lopen. Gelukkig kan ik tegenwoordig zo slim zijn om mijn doelen bij te stellen om zo te voorkomen dat ik echt uit de running raak. Nu zal het ipv een halve marathon toch weer een 10 km gaan worden in Beneden Leeuwen. Het is niet anders.

Vanmorgen het plan opgevat om te kijken hoe het zat met mijn duurvermogen en gekozen voor het rondje Elst, altijd een leuk rondje met 5 viaducten voor de tempowisselingen en niet te druk met verkeer. Goed door kunnen lopen, tempo gemiddeld 6 min per km en dat viel niets tegen. 5 x 15 minuten met steeds 1 minuut voor de drinkpauze. Dit laatste was echt nodig, zeker aan het eind van de training. Bij thuiskomst mijn knie toch maar weer preventief gekoeld want iets protesteert hij nog steeds wel. 

We zijn er weer, ik ben klaar voor het nieuwe seizoen!

Rustiger lopen als het kan, zodat je sneller loopt als het moet.

Veel lopers maken de denkfout dat ze sneller worden door harder te lopen in de trainingen. Helaas blijkt iedere keer weer hoe fout deze gedachte is. Met heel vaak allerlei vage klachten tot gevolg. Je laatste prestatie tijdens een wedstrijd bepaald je trainingstempo en niet andersom.

Tijdens 1 van de 7heuvelen duurlopen liep ik als loper mee, heerlijk om weer eens in een zo grote groep mee te lopen, lekker een beetje kletsen en met allerlei mensen. Gewoon genieten. Heerlijk ook om geen verantwoording te voelen als trainer. Verheul vervloekt duurlopen dus maak ik er voor mezelf een wisslduurloop van. Tijdje lekker achteraan gezellig kletsen, een stukje in de kopgroep mee, een stukje tussen een paar groepjes is. Tijdens het lopen kijk ik dan natuurlijk altijd om me heen, luister naar de ademhaling van de mensen kijk wie waar in de groep loopt, kijk of men drinken bij zich heeft, let een beetje op loophoudingen en gestamp en gezucht om me heen. Ik blijf natuurlijk wel een trainer, ook als ik gewoon lekker voor mezelf aan het lopen ben.

De mensen die training van me krijgen weten inmiddels wel dat ik een cijfertjes tick heb dus die zullen ook niet verbaasd zijn als ze nu lezen dat ik dan tijdens zo’n duurloop van iedereen een beetje een eindtijd probeer in te schatten. In het begin liepen we achterin 6.30-6.45 per kilometer en de meeste mensen die in mijn omgeving liepen schatte ik zo rond de 1.30 in. Mooie eindtijd om je op te richten. Voorin werd op dat moment ongeveer 5.45-6.00 gelopen schatte ik zo in en dat zouden dan tijden rond de 1.10 kunnen worden. Mooie tijden waar we bij onze atletiekvereniging trots op zijn.

Het zal jullie niet verbazen dat een aantal mensen veel harder liep dan nodig was voor de tijd die ze in de wedstrijd kunnen lopen. Dat mag natuurlijk altijd, soms heb je een dag dat je even moet uitrazen, alleen heeft het niet zoveel te maken met je serieus op een wedstrijd voorbereiden. Na een km of 6-7 km zakten de eersten al terug en later nog meer. Ook zonde want je weet dan al dat die mensen te snel gestart en dit een knauw is voor het zelfvertrouwen dat ze juist aan het trainen zijn voor die bewuste wedstrijd. Te hard gestart, betekend aan het eind dubbel inleveren. Jammer ook want dan is 10 km nog een flink eind om te lopen. Rond de 9 km ben ik na het lussen een paar km meegelopen met de kopgroep. Lekker even een km of 2-3 aanzetten voelde wel erg lekker moet ik zeggen maar daarna moest ik toch lossen want het tempo werd stevig opgeschroefd van 5.45 naar 5.15 per km. De trainer/begeleider was hier niet blij mee. Ik kreeg echter de indruk dat de snelle kopgroep totaal verkeerd hun eigen tempo inschatten want iemand riep “we liepen maar 10km per uur”, mijn conclusie was totaal geen gevoel voor het eigen tempo.

Op dat moment moest gelijk aan Jan van Alst denken die als excuus voor zijn tegenvallende Amsterdam marathon vertelde op TV, dat zijn Nike GPS niet goed gekalibreerd en hij in zijn hele voorbereidingsperiode te korte afstanden had gelopen en steeds dacht in een veel hoger tempo te lopen. Ik moest daar erg om lachen, hoe kan een mens zichzelf zo voor de gek houden? 

Het probleem van veel te hard lopen in de duurlopen is voor mij als trainer niet nieuw. 20 jaar geleden liep ik daar al tegenaan. Als loper en als trainer hoor, in de begin jaren kon ik me ook heel slecht aan het advies van mijn trainer houden. De moeilijkste opgave voor ons als trainer is niet de lopers sneller maken maar juist om je lopers te leren rustiger te lopen als het kan, zodat ze sneller gaan als het moet.

De laatste tijd lees ik steeds vaker dat hardlopen een blessure gevoelige sport is, geen goede reclame voor onze mooie sport en toch bovenstaand voorbeeld is één van de grootste oorzaken. Als je je kilometers aan het uitbreiden bent en je wilt beslist lange duurlopen in 1 tempo doen, hou dan een snelheid aan die 1-1.5 minuut langzamer is dan het tempo dat je in de wedstrijd of test loopgelopen hebt.

Nog een belangrijk advies, wen jezelf aan ieder half uur een paar slokjes te drinken als je langer dan een uur gaat lopen. Na een tijdje merk je namelijk dat het wat moeilijker gaat en je lichaam harder moet werken, ver voordat je dorst krijgt is het lichaam al op zoek naar het vocht dat je verbruikt hebt. Dat begint met kleine signalen, mentaal raak je in een dipje, je voelt wat pijn in je onderbenen, je voelt die oude blessure weer een beetje, je krijgt wat slappe benen, je vind het niet leuk meer om te lopen en ga zo maar verder. Zonde toch? Dan was je lekker aan het genieten van een heerlijke duurloop, je voelde je beresterk en dan zo opeens is heel dat positieve gevoel weg en misschien zelfs wel je zelfvertrouwen dat je zo mooi aan het opbouwen was.

Op de dag van de wedstrijd moet je presteren, trainingen zijn er om te trainen, te herstellen en weer te trainen. De juiste balans tot je er op de dag van de wedstrijd klaar voor bent. We willen allemaal harder en verder en verliezen daarbij heel vaak het doel uit het oog. Vergeet niet van je trainingen te genieten want daar ben je veel langer mee bezig dan met de wedstrijd zelf. Die moet je gewoon uitlopen in een voor jou zo goed mogelijke tijd.

@l!d@ 2012

Het leek me zinvol om nog wat aanvulling te geven voordat mensen zich gaan storten op het marathon avontuur. Een eerste marathon moet je wel serieus nemen.

Ik heb een overzicht gemaakt hieronder van de eisen waar je wel ongeveer aan moet voldoen om je redelijk voor te bereiden op de belasting van een marathon. Je moet er tijd voor vrij maken in je agenda. Een trainingsachterstand zorgt bijna altijd voor blessures en teleurstellingen, daarom is een goede opbouw verstandiger. Een marathon vraag nu eenmaal meer van je dan alleen kilometers maken. Goed plannen, op tijd je lichaam rust geven en vooral goed doseren van de trainingen is het belangrijkste. Niet smokkelen met je schema, niet denken maar RPM kan ik er wel bij doen, Body pump is geen lopen…. zo werkt het niet, je moet keuzes maken en je doel voor ogen houden. Weten wanneer je wel en wanneer je niet die training moet overslaan of vervangen voor iets anders, wanneer je dat pijntje wel serieus neemt en wanneer niet. Goed naar je lichaam luisteren is dan ook mijn boodschap.

Train niet alleen je lichaam maar ook je zelfvertrouwen. Een marathon is voor 50% een mentale prestatie. Train dus niet te hard en te veel, zorg dat de meeste trainingen je energie en plezier geven, anders lukt het niet om tot het eind toe gefocust te blijven.

Dan is niet ieder lichaam tegen de belasting op gewassen. Na ongeveer 2,5 uur is je lichamelijke brandstof op en aangezien we allemaal gewone stervelingen zijn doen we langer over de marathon dan die 2,5 uur. We zullen ons lichaam dus moeten trainen om ook de rest van de marathon uit te lopen. Trainen  op voeding en drinken waar voldoende brandstof en vocht in zit om het moment van die lege tank zo lang mogelijk uit te stellen.  Je moet dat oefenen tijdens je trainingen, je zou niet de eerste zijn die de sportdrank die tijdens een wedstrijd geschonken wordt niet verdraagt en kotsmisselijk moet uitstappen.  Een verschil in temperatuur van enkele graden kan grote gevolgen hebben. Te weinig vocht leidt altijd tot prestatieverlies. Zelf heb ik tijdens de laatste marathon trainingen flink geoefend met water, sportdrank en vaste repen.

En tenslotte: een marathon is een geweldige prestatie en ervaring  maar zorg dat de weg ernaar toe minstens zo leuk is want zeg nu zelf het zou toch zonde van de tijd zijn om niet te genieten van de weg er naar toe?

 @lid@ 2012

1 mei 2016

De meest waanzinnige marathon die ik ooit gelopen heb. Wakker worden en weten dat het nu moet gebeuren start natuurlijk gelijk de spanning. Onderweg naar de T om richting de stad te gaan, daar je tas afgeven met je spullen voor na de loop en dan richting de bussen die je naar de start 42 km verderop vervoeren. 50 minuten in zo'n mooie gele schoolbus.

Onderweg kom je voortdurend die gele bussen tegen. 35.000 lopers vullen heel veel bussen. Aangekomen in het atletendorp waar honderden toiletten staan en zelfs dan de rijen ellenlang zijn, ga je toch maar vast in zo'n rij staan, en later nog een keer en nog een keer.

De sponsors zorgen voor voldoende lopersvoer en drinken.  Het zonnetje schijnt al volop en menig atleet levert zijn warmhoudkleding al in, zonnebrand wordt gesmeerd en sportief gedeeld. De sfeer is top, je kletst met allerlei nationaliteiten, opvallend weinig Europeanen gesproken overigens. Dan op de aangegeventijd richting je startvak, alles goed georganiseerd en gecontroleerd.

Klein traantje wegpinken doe ik wel,  3 weken geleden leek het over en uit voor me, na de zoveelste tegenslag in deze voorbereiding en nu sta ik hier toch. Ik start! Het publiek is geweldig, mijn blaas doet het ook nog. Na 2 mile toch maar een dixie in en weer verder. Ik tel de mijlen, niet goed natuurlijk. Mentaal toch te veel bezig met ' voel ik mijn schouder, voel ik nu mijn knie? Pfff ik maak mezelf zo onzeker. Het is ook zo onverwacht warm, ik blijf maar water over mijn hoofd gooien. 6 mile zit erop, het publiek draagt me. Drinken en even wandelen bij iedere waterpost, jaja iedere mile dus, wat een top organisatie. Het publiek is onbeschrijfelijk, je loopt constant door een erehaag van mensen. Mijn tempo is wel redelijk maar het steeds weer stijgen en dalen maakt mij niet blij, het vrolijke publiek wel. Dan krijg ik last van kou op mijn maag, teveel water over me heen gegooid, shirt kletsnat en nu de wind wat frisser wordt is dat niet zo prettig. Maar wat is het een feest om hier te mogen lopen. Ik heb het wel ontzettend zwaar, mijn lichaam is niet fit en ik worstel door . Bij een mile of 10 en spreek met mezelf af dat ik in ieder geval doorloop tot de HM en dan beslis of het verantwoord is om verder te gaan. Om me heen zie ik ontzettend veel mensen wandelen, ik blijf nog even hangen bij een Nederlander en spreek hem moed in. Toch is de beslissing wel gevallen en op 12 mile stuur ik Riny een berichtje dat ik het zwaar heb. maar hoe dan ook ga finishen. Tot ongeveer 25 km kon ik nog redelijk blijven lopen maar toen was het wel aardig op, mijn darmen vroegen een paar keer om een sanitaire stop, gelukkig was ook dat goed geregeld. Veel dixies onderweg, de verzorging was geweldig, het publiek nog steeds super enthousiast. Het was ook te leuk onderweg om niet te finishen en natuurlijk baal je omdat het niet gaat zoals je gehoopt had maar als de kop eenmaal om is moet je ook wel genieten.

De laatste 15 km veel gewandeld, gedribbeld en toiletten bezocht, maar uiteindelijk wel gefinished! Tijd was al niet meer belangrijk, de emoties kwamen los maar toen de speaker zei "are you crying? don't! You made it!" Kon ik eigenlijk alweer lachen en trots zijn op mezelf omdat ik toch doorgezet heb.

Of het achteraf verstandig was? Het was het waard laten we het daar op houden. Een marathon lopen boven de 5 uur heeft niet mijn voorkeur en blijkt nu achteraf ook veel meer herstel te vragen dan een snellere marathon. Mijn schouder is nog steeds niet in orde, mijn knie voelde ik vanmorgen bij het eerste korte loopje ook nog maar dat gaat voorbij. Voorzichtig ben ik alweer bezig met de volgende, volgend jaar ofzo. Chicago?

Voor wie het niet in de gaten heeft wil ik even melden dat 2015 alweer bijna ten einde is.

Sinds mijn laatste verhaal is er veel gebeurd en was er weinig te melden, of was er wel veel te melden maar wilde in het niet delen? Wilde ik het wel delen maar was ik met andere dingen bezig? Heb ik het wel gedeeld maar ben ik daarbij aan Ladyrun voorbij gegaan? Het klopt allemaal.

Wat heb ik allemaal gedaan? Genoten van het leven, wedstrijden gelopen, trainingen gegeven, vakantie gevierd, toekomst plannen gemaakt, keuzes gemaakt, plannen gesmeed. verhuisd, dingen uit het verleden opgeruimd en gezocht naar een nieuwe balans.

Dat laatste komt steeds dichter bij, we kennen het allemaal. zodra je weet wat je niet wilt is het gemakkelijk om te ontdekken wat je wel wilt. Soms gebeurt er iets waardoor je gedwongen wordt om terug te kijken en keuzes te maken. Gelukkig heb ik het in me om van iets dat ik als zeer negatief ervaar iets positiefs te maken. Natuurlijk heb ik daar wel wat hulp bij nodig, zelfreflectie gaat tenslotte niet altijd vanzelf.

Door me open te stellen voor de mogelijkheden die op mijn pad kwamen kan ik nu wensen  gaan vervullen, dromen waarmaken of in ieder geval in gang zetten. En nee, ik wacht niet tot 1 januari, waarom zou ik wachten als ik nu al weet wat ik wil? Ik hou jullie nog even in spanning, maar het gaat gebeuren.

Een aantal gebeurtenissen van 2015 wil ik nog even vermelden,

1) Tijdelijk terug naar mijn oude woonplaats omdat ons appartement in Nijmegen nog gebouwd moet worden.

2) Tijdens de marathon van Rotterdam de kwalificatie tijd voor Bosten gelopen en ingeloot, dan hebben we al vast 1 doel te pakken voor 2016.

3) Gekozen in het bestuur van de Hardlooptrainersvereniging Nederland als secretaris.

4) .........................................

@lid@ 2015

Het seizoen2013  in vogelvlucht                                                                                              11 augustus 2013.

De zomer periode zit er alweer bijna op.  De officiële trainingen beginnen morgen in Bemmel, de 6 weken zomervakantie zijn omgevlogen, van die 6 weken ruim 2 weken knieproblemen gehad.  1 stom stoeprandje dat wat hoger was dan verwacht zorgt nog steeds voor een wat stijve knie na het hardlopen.

Niet leuk, dat gooit gelijk roet in het eten van de plannen die ik had om dit seizoen nu maar eens te starten met een halve marathon tijdens de Dijkenloop in Beneden Leeuwen. Vrijdag de verstandige beslissing genomen om toch maar weer de 10km te lopen daar. Een halve marathon met trainingsachterstand lopen aan het begin van het seizoen is niet zo slim zou ik tegen mijn atleten zeggen. Dan moet ik het zelf ook niet doen. Jammer is het wel maar het seizoen is nog lang.

Gisteren me maar eens verdiept in mijn eigen trainingsschema, zal passen en meten worden het komende seizoen.  Maar in grote lijnen gaat het seizoen er zo uit zien.

Maandagavond                               : Baantraining Bemmel

Dinsdagavond                                 : Een Verheul training

Woensdagavond                            : Training Bemmel

Donderdagavond                           : Training Elst

Vrijdagavond                                  : Rust of Verheultraining

Zaterdagmorgen                            : Training Arnhem

Zondagmorgen                               : Bos/Fartlek training

Mijn wedstrijdkalender voor de komende maanden ziet er zo uit.

23 augustus :                      5 km Arnhemse meisjesloop

 1 september                    10 km Dijkenloop Beneden Leeuwen

 8 september                    10 em Bridge to bridge Arnhem

11 september                    7 km Bruggenloop Nijmegen

29 september                   15 km Postbank loop

20 oktober                         ½ mt   Mallorca

17 november                    15 km 7 heuvelenloop Nijmegen

24 november                    10 km Zwarte Pietenloop Bemmel

De voornemens zijn goed, nu de uitvoering nog. Doel zal uiteraard zijn om de tijden van heet seizoen 2012/2013 te handhaven op deze afstanden.

 5  km:     26.29

10 km:     57.59 (Ooyseland loop was te kort 53.38)

15 km:  1:26:28

10 em:  te lang niet gelopen

½  MT:  2:07:16

Er staat nog geen marathon gepland maar mochten we in het voorjaar een marathon gaan lopen dan is de te handhaven tijd: 4:28:48.

Nog steeds in de vakantie periode en al freewheelend de trainingen invullen. Het is toch wel erg relaxt om een aantal weken niet zo vast te zitten aan het geven van trainingen en wat meer te trainen wanneer het uitkomt. Genieten van de vrije avonden, niet zo strak op de klok leven en eens wat andere dingen doen. Voorzichtig ben ik aan het kijken voor een racefiets. Ik heb al proef gefietst en ik denk dat het wel iets voor me is. Ik hoop dat ik daarmee in de toekomst de zware zomermaanden kan overgruggen door mijn spieren op een andere manier te belasten tijdens de wiselende temperaturen tijdens de zomermaanden.

Zaterdag 11 augustus,

Een dagje duidsland gepland, geen al te strakke plannen maar wel loopspullen mee, sauna spullen mee en gaan. Morgens gewinkeld, lekker gelunched en toen richting een parkeerplaats aan de rand van het reichwald en heerlijk gelopen. een uitgezette route van 10,4 kilometer, wat klimmetjes erin, niet te extreem maar bijna te doen voor mij en toch nog in een pittig tempo gelopen. Vooral genoten van het mooie weer, de mooie omgeving en de prachtige route. Na enig twijfelen toch nog maar de sauna bezocht en ook dat was een aangename verrassing. Sauna GochNess was een goed tip!

Donderdag 9 augustus,

Hoewel de training goed ging blijf ik erg veel last van mijn schouder houden. Ik ben maar eens begonnen met smeren met biofreeze, want een schouder die in brand staat is niet zo lekker als je de hele dag achter een PC zit. Gelukkig wilde mijn mede trainer me ontzien donderdag en kon ik volstaan met een beetje meelopen en de cooling down doen.

Dinsdag 7 augustus,

Tijd om weer wat in de trainingsregelmaat te komen en besloten mijn eigen trainingen vast weer op te pakken. Een vriendin wilde graag een keer meelopen en dat pakte verrassend goed uit. Vandaag 15 x 200m op souplesse, nu nog zonder tijd maar puur op gevoel. Wel geklokt, de eerste serie ging in 1.02-1.03 en de terugweg met wind mee ging in 57-58 seconden. Heerlijk gelopen en dat gaan we vaker doen.

Maandag 6 augustus,

De vakantie zit er bijna op, maandag beginnen de officiële trainingen weer. Vandaag een heerlijk rustig rondje gelopen van 6 km. op het gemak, 1ste stuk heel rustig, 2de stuk nog even lekker aangezet en dat voelde wel goed. Opkomst WR1 was nog steeds matig, we zullen zien volgende week.

Zondag 5 augustus,

De volgende poging ondernamen, nog steeds veel last van de behandelingen, deze keer was het een pittige bindweefsel massage van mijn schouder die me beroerd maakte. Ook mijn lies en hamstrings voelen nog steeds niet prettig aan. 2 x 30 min dlp met wat wandelpauze ging maar net. Zal blij zijn als die zomer voorbij is, dit is niet goed voor mijn conditie. Ik loop te puffen alsof ik een zware roker ben.

Woensdag 1 augusutus,

Weer een temperatuur waar mijn lichaam in actie niet van houdt. Nog steeds behoorlijk spierpijn in mijn hele lijf, dus een niet te lange training en wat wisselen van tempo om niet al teveel te verkrampen. 2 x 15 en 1 x 10 was wel genoeg voor deze dag.